Türk Meclisi - DERİN SAYFALARIYLA MİLLİYETÇİHAREKET-7-

Başbuğ’un Türk devletine ve Türk Silahlı kuvvetlerine çok derin bir bağlılığı vardı. 12 Eylül’den sonra hepimizde ordu mensuplarına karşı bir menfi duygu gelişmişti. O bunu fark etmişti. 1987 yılında bir demeç verdi. Bu demeci sırası geldiğinde de ortaya koydu. Demeci şöyleydi; “Ordu dört generalden teşekkül etmez. Ben 12 Eylül döneminde çektiklerimi unutuyorum. Hakkımı Türk milletine helal ediyorum”. Bu demeciyle Ülkücülere Türk ordusunu eskisi gibi sevmelerini, ona bağlılık duymalarını empoze ediyor ve oluşan menfi duyguların ise, Kenan Evren ve arkadaşlarına yönelmesini temin etmeye çalışıyordu. Çünkü bütün ülkücü camia haksız yere ordunun bizi yargılattığına, işkence yaptırdığına inanıyordu.

Başbuğ’da her zaman askerliğe olan aşkı görmek mümkün oluyordu. Başbuğ 27 Mayıs ihtilalinde “İhtilalin kudretli albayı” idi. Bir karşı ihtilal endişesiyle 14’ler olarak adlandırılan grubun başı olarak yurt dışına sürülmüştü. Yani 27 Mayıs ihtilalinin yapıldığı dönemde de bir karşı ihtilalle anılıyordu. Sonra 21 Mayıs askeri hareketinde, 22 Şubat’ta yine gündeme geldi. Bütün bunlardan dolayıdır ki, Başbuğ denince akla ihtilal de geliyordu. Gerçi Başbuğ “En kötü demokrasi en iyi ihtilalden daha iyidir” sözü ile, o dönemlerin geride kaldığını hep anlatmaya ve demokrasiye olan inancını ortaya koymaya çalışmışsa da, karizması sebebiyle de “İhtilal” sözü üzerinde durulduğunda muhakkak menfi de olsa müspet de olsa kendisi anılıyordu.

Ayrıca Başbuğ’un asker kökenli olması sebebiyle de askerlerle daha çok görüşme imkanı içerisinde oluyordu. 12 Eylül öncesinde memleketinde içinde bulunduğu durum sebebiyle Başbuğ’un ordu mensuplarıyla ilişkisi mevcuttu. Hatta bu dönemde ordunun içinde Türkeş yanlıları mevcuttu.

1990 yılında Binektaşı sokaktaki özel bürosunda ordu ile ilişkilerini birlikte değerlendirirken, Başbuğ şu karara vardı:

Başbuğ milletvekili seçildikten sonra bu programı aynen uygulamıştır. Genel Kurmay başkanlarını, yine onların izniyle kuvvet komutanlarını ziyaret etmiş, gittiği illerdeki ordu ve kolordu komutanlarını ziyaret etmiştir. Çok eskiden beri tanıdığı ve özel dostlukları gelişmiş bir iki doktor ve bir albay dışında diyebilirim ki, hiçbir ordu mensubu ile ne parti genel merkezinde ne de özel bürosunda görüşmemiştir.

BAŞBUĞ KİNDAR MIYDI?

Denebilir ki; Başbuğ hakkında en çok konuşulan liderlerin başında gelmekteydi. Başbuğ’u tanımayanlar onu çok sert bulur ve biraz da çekinirdi. Türkeş çok sert ve kindar mıydı?

1980 öncesinde Ümid-Bir genel başkanlığı yapmıştım. Son dönem bilahare Eğitimcilere katıldım. Belli temaslarım o zaman oluyordu. Ama çok yakınında değildim. Fakat 1980 sonrasında genelde hep birlikteydik diyebilirim. Ben onun yüz çizgilerini bile ezberlemiştim. Bazen ağzından sözü çıkarken dediğini bile anlıyordum. O da beni çözmüştü. Mesela bir yemekte kendisine baktığımda ne için baktığımı ve hangi eksikliğe dikkat çektiğimi fark ediyordu. Başbuğ, PKK gibi ülke bütünlüğünü ya da rejimini tehdit eden konularda, milli konularda çok sert ve tavizsizdi. Fikirleri açısından da tavizsizdi. Ama insani ilişkilerde çok yumuşaktı. Hiç kindar değildi. Kendisine zamanında en ağır sözleri söyleyenleri bile af edip partiye almıştır. Sadece bir kişiye çok kırgındı. O kişi için bize, “Bu insan benim kapıma gelse, benim yüzüm tutmasa da kabul etsem bile siz tutun kolundan atın” demişti. Sebep şu. Bu zat kalp ameliyatı olunca, kendisine geçmiş olsun demek için Başbuğ, evini aramış, telefona önce eşi çıkmış, Başbuğ, geçmiş olsun dileklerini ilettikten sonra eşini rica etmiş ama bu yazar görüşmeyi kabul etmemiş. Bu duruma Başbuğ çok içerlenmişti. Bize “Beyefendinin Kültür Bakanlığı’ndayken işi olmamış, ya da biz beklediği yardımı yapmamışız ondan tavır koyuyor. Sanki Kültür Bakanlığı’na daha önce girerken bize sormuş, ya da bizim vasıtamızla girmiş gibi. ANAP’lı olmuş, ANAP atamış. CHP de gelince görevden almış. Biz MHP olarak gelmişiz de, görevden mi almışız. Hem böyle bir olaydan dolayı benim geçmiş olsun dileklerimi kabul etmemesi ne büyük kabalık” demişti. Bu olayı şunun için anlattım. Kendine küfredenleri af edecek geniş bir hoşgörüye sahipti. Ama kendi iyiliklerine tavır alanlara karşı da çok incinen bir yapısı vardı. Zaten onunla bir araya gelip sohbet edenler, nezaketi, sevgiyi, hoş görüyü fark ediyor ve yaşıyorlardı.

SİYASETTE 30.YIL KUTLAMALARI NASIL GERÇEKLEŞTİ?

Teşkilatlar kendiliğinden yenileniyordu. Bir kısım arkadaşlar bu davaya hizmet etmiş kişilere gerekli ilgiyi göstermiyor ya da gösteremiyordu. ‘Biz otuz yıldır, yirmi yıldır bu davaya hizmet ediyoruz’ diyenler bazen dışlanıyordu. Ama bu davaya kesintisiz otuz yıl hizmet etmek çok önemli bir olay olmalıydı. Bunların onurlandırılmaları ve ayrıca bu şekilde teşkilatların da uyarılmaları gerekirdi. Başbuğ’ için de bazıları “siyasetin duayen” olarak bahsediyordu. Mesela bir görüşmede Mesut Yılmaz, Başbuğ’a “Siz siyasetin duayenisiniz” demişti. Başbuğ’a konuyu açtım. Ve şunları söyledim “ başlığında bir program düzenleyelim. Bütün siyasi parti genel başkanlarını da çağıralım ve en önemlisi siz, sizi ve davayı otuz yıldır hiç bırakmayan dava arkadaşlarınıza; partililere şükran belgesi verirsiniz. Bu arkadaşları il teşkilatları vasıtasıyla tespit ederiz. Hem bir vesileyle de sizleri halkımıza bir kere daha tanıtma fırsatı buluruz” Teklifimi kabul etti. Başbuğ 1 Ağustos 1965’te CKMP’nin genel başkanı seçilmişti. Siyasetteki otuz yılını 1. Ağustos 1995’te tamamlayacaktı. Bu tarihte bir toplantı düzenledik. Bu toplantıya DYP genel başkanı ile ANAP genel başkanı da gelmişlerdi. Diğerlerinden telgraflar gelmişti. İl başkanları tarafından tespit edilen Milliyetçi Harekete kesintisiz olarak, hiçbir siyasi partiye geçmeden ve ayrılmadan hizmet etmiş olanlara Başbuğ’un imzaladığı şükran plaketlerini illere gönderdik. Ve bunların Başbuğ adına kendilerine verilmesini talimatladık.

Belgede Başbuğ şöyle sesleniyordu:

Değerli Dava arkadaşlarım,

1 Ağustos 1965 yılında Cumhuriyetçi Köylü Millet Partisi (CKMP) Genel Başkanlığı görevini üstlenip, Büyük Türk Milletinin hizmetine koyulduğum günden beri mukaddes davamız için hiç taviz vermeden, yanımdan hiç ayrılmadan benimle birlikte çalıştınız, koştunuz, çile çektiniz.

Size şükran borçluyum...

Büyük davalar, büyük mücadele ister. Çile, sabır, kararlılık ister. Siz davamızın asli elemanları olarak, bugün Türk siyasi hayatından silinmeyecek şekilde yükselmekte olan Milliyetçi Hareketin iktidarını görmektesiniz. Türk Milletinin, Milliyetçi Hareket Partisi’ne olan bu büyük yönelişi aslında siz ve sizin gibi vefakar, cefakar ülküdaşlarımın çalışmalarının bir neticesidir. Sizi bir kere daha kutluyorum.

Dün,

“Koşan elbet varır, düşen kalkar,

Kara taştan su damla damla akar,

Birikir sonra gümüş bir göl olur,

Arayan hakkı en sonunda bulur” diyerek başladığımız kutlu yürüyüşümüz, bugün geleceği yakalamak üzere olan BU GÜMÜŞ noktasındadır.

Başarı, sağlık ve mutluluk dileklerimle gözlerinizden öperim.

Size minnet ve şükranlarımla sevgiler, saygılar sunarım.

1. Ağustos.1995

ALPARSLAN TÜRKEŞ

MHP Genel Başkanı

Bu arada bu toplantıya davet edilen sivil toplum örgütleri; dernekler, vakıflar, şirketler de Başbuğ’a otuzuncu yıl anısına plaketler takdim ettiler. Hem güzel bir toplantı olmuştu. Hem de bugünde kamuoyuna Başbuğ’u bir kere daha anlatmıştık ve en önemlisiyle otuz yıl kesintisiz olarak bu davaya hizmet edenlere Başbuğ bizzat kendi imzasıyla “Şükran Belgesi” göndermişti. (Şükran Belgesi fotokopisi)

BAŞBUĞ’UN ARAMIZDAN AYRILIŞINDA SUİKAST ENDİŞESİ

Başbuğ ile en son telefon konuşmamız 2 Nisan 1997 tarihinde olmuştu. Almanya`dan aramış ve bana şunları söylemişti: "Yarın İstanbulda’yım. Kıbrıs Hava Yolları VIP salonunda buluşalım. Türk Kurultayı ile ilgili olarak görüşme yapacağım. Kurultayla ilgili olarak görevli arkadaşlara söyledim. Onlar İstanbul`dan katılıyorlar. Sen de Ankara`dan İstanbul`a gel. Ankara`ya beraber döneriz."

3 Nisan 1997’de son toplantımızı, başbaşa 40 dakikalik son görüşmemizi ve 50 dakika süren uçakla son yolculuğumuzu yapmıştık. 3. Nisan 1997 gecesi Ankara Esenboğa havaalanı VIP çıkışında iyi dileklerle vedalaşırken, bunun son vedalaşma olduğunu ne ben ne de Başbuğ bilmiyordu.

Ölümün hak olduğunu herkes bilir ama sevilen siyasilere her nedense ölüm biraz zor yakıştırılır. Muhakkak birinde bir suç aranır. "....olmasaydı, ...olmazdı”lar sıralanır durur. Bu lidere mahsus değildir tabi. Hemen hemen sevenlerini üzen her ölümün ardından bunlar söylenir. Ölüm Alparslan Türkeş gibi bir lidere gelince de "suikast" kelimesi öne çıkabilir.

Ben Başbuğ’un öldürüldüğü kanaatindeyim ama bu kanaatim yukarıda sözünü ettiğim sebeplere dayanmamaktadır.

Başbuğ Mart 1997’de Almanya`ya gitmişti. Almanya`da doktora gittiğini ve doktorun parmaklarını yumruk şekline sokup üç kere vurarak "kalbiniz saat gibi" dediğini, bize Kıbrıs Hava Yolları salonunda anlatmıştı.

Doktor elbette yanılabilirdi. Ama Başbuğ’u muayene eden bu doktor da Başbuğun ölümünden bir yıl kadar sonra, Başbuğ gibi kalp durmasından hayatını kaybetmişti.

Başbuğ, Almanya`da kliniğe aslında dizindeki problem için gitmişti. Ama bu arada kalbine de baktırmıştı. Dizinden uzun bir süre rahatsızdı. Dizine sebep zaman zaman iğne de oluyordu. Klinikte yine iğne olmuştu. Ama her nedense Almanya`da doktora giderken yanında, her şeyi ile de ilgilenen özel kalem müdürü Sami Cezzaroğlu yoktu.

Başbuğ’u kaybettikten sonra benim kafamda bir sürü soru dolaşırken bir gün bana bir rapor ulaştı. Rapor bir siyasi partinin genel başkanına gönderilmişti. Gönderen CIA`da çalışan bir Türk`tü. Bu raporda hem Başbuğ’un hem de Özal`ın öldürüldüğü yazıyordu. İz bırakmadan suikast yapılıp yapılamayacağını araştırdığım vakit de şunu öğreniyordum. Potasyum yüklemesi yapılarak iz bırakmadan ölümler gerçekleştirilebiliniyordu. Başbuğ’a otopsi yapılmamıştı ama yapılmış olsaydı da demek ki bir netice çıkmayacaktı.

Elbette ki gündemi tayin edenler, kendi bilgileri ve iradeleri dışında gündem meydana getirenleri istemezlerdi.

Başbuğ, Amerika ile Rusya ile ilişki kurmuştu. Bu ilişkileri Yahudi lobisinden Ermeni lobisine kadar da uzanıyordu.

Ama başta Almanya olmak üzere hiç bir Avrupa ülkesiyle bir irtibat kurmamıştı. Bu ilişkiyi ne Başbuğ ne de Avrupalılar istememişti.

Halbuki Türkiye Avrupa Birliği’ne girmek istiyordu. Gümrük birliğine ise girmişti. Ve Başbuğ’un yurt dışında kurmuş olduğu teşkilatların en güçlüsü Avrupa`da idi.

Avrupa zaten Türkiye`ye düşmanlık eden herkese kucak açmıyor muydu? Avrupa ülke ve rejim düşmanlarının, teröristlerin cenneti değil miydi?

Hatta, Başbuğ tahliye olduktan sonra Türk Federasyonunun kongresine katılmak için Almanya`ya, Türkeş`e giriş yasağı konduğu için pasaport kontrolü yapılan noktalardan değil, dağlardan geçmemiş miydi?

Ve Almanya ile biz, PKK`ya yeni stratejiler dahil bir sürü konuda karşı karşıya gelmemiş miydik?

Bunlar ve bunlara benzer birden çok neden, Başbuğ’un ölümünün normal bir ölüm olmadığını göstermektedir.

Ama bilinmelidir ki "bu işlerin delili mi olur" sözü sadece rüşvet için geçerli değildir.

Başbuğ’un cenaze töreni kolay kolay kimseye nasip olmayacak bir cenaze töreni idi.

Cenazeye gelenlerin milyonlarla ifade edilmesinden daha önemli olan gelenlerin kimliği idi.

4 Nisan`da yağan kara bakmadan buz gibi su ile abdest alıp, yer darlığı sebebiyle karların üzerine ceketini serip namaz kılanlar gelmişti.

Ülkücüler gelmişti ki, o ülkücüler Başbuğ’un "bu sistemin önünden bir dönemi kapıp aldım" diye vasıflandırdığı kendinin yetiştirdiği gençlerdi, orta kuşaktı.

"Ceketsiz gelmişsin, sana bir ceket bulayım" dediğimde, "Üşümüyorum başkanım. İçimiz yanıyor" diyen ilçe başkanları, il başkanları, MHP`liler gelmişti.

BAŞBUĞ’A SEÇİLEN İLK MEZAR YERİ NERESİYDİ?

Başbuğ’a ilk olarak Atatürk Orman Çiftliği’ndeki devlet mezarlığının girişindeki yer tespit edilmişti. Devlet mezarlığının girişindeki yer Atatürk Orman Çiftliğine aitti. Tarım Bakanlığı’nın araziyi tahsis etmesi ve bakanlar kurulunun kararname çıkarması kafiydi. O sırada başta Refah Partisi-Doğruyol Partisi koalisyonu vardı. Önce Sayın Tansu Çiller`i aradım. Mezar yerini söyledim. "Siz neresi derseniz, biz orayla ilgili kararnameyi çıkarırız. Hiç merak etmeyin. Ben şimdi Bekir Aksoy`u görevlendireceğim" dedi. Başbakan Sayın Necmettin Erbakan`dı. Sayın Erbakan da, Tarım Bakanı Musa Demirci`yi görevlendirdi.

Turgut Altınok, başkanı olduğu Keçiören Belediyesi’nin elemanları belirlenen bu yeri düzenlemek için iş makinelerini mezar yerine gönderdi. Ancak bir müddet sonra Keçiören Belediyesinin görevlileri beni aradılar ve askerlerin bu yerin düzenlenmesine müsaade etmediklerini, ne yapmaları gerektiğini sordular. Hiç bir şey yapmadan bizi beklemelerini söyledim. Bekir Aksoy`la bir araya geldik. Benim yanımda Milli Savunma Bakanı Turan Tayan`ı aradı. Telefon konuşması sıkıntılıydı. Belli ki, Tayan da bir şey yapamıyordu. Devlet mezarlığının önündeki yerin Tarım Bakanlığına mı ait olduğu yoksa Devlet mezarlığına mı ait olduğu bir günde çözülebilecek gibi değildi.

Partide bu durumu görüştük ve ayrı bir yer bulduk. Şu anda Başbuğ’un mezarının olduğu yeri Prof. Dr. Arif Özdemir bize söyledi. Ona da, o zaman Fatih hastahanesi müdürü olan Melih bey söylemiş.

Bir kısım arkadaşlar, Devlet mezarlığının bulunduğu yerin uzak olduğunu ve hatta özellikle yaz aylarında mezarlığın girişinin karşısındaki yol kenarının şarapçıların mekanı haline geldiğini söylediler.

Ertesi gün Musa Demirci, Sayın Erbakan`ın talimatıyla Bursa`ya giderken yoldan döndü. Önce bu yeni yerin dışında bir yer göstermemizi istediler. Ben şimdiki yeri kastederek "ya burası olur ya da biz hiç kimseden artık bir şey istemeyiz ve nereyi uygun görürsek orayı mezar yeri yaparız" dedim. Şimdiki mezar yerini Tarım Bakanı, Dr. Devlet Bahçeli, ben ve bir kaç arkadaş gördük ve bu yerin mezar yeri olması bu şekilde gerçekleşmiş oldu.

Bu noktada, Sayın Erbakan ve Sayın Çiller`e ülkücü camianın minnet borcu vardır.

Bir dönemi derin sayfalarıyla birlikte anlatmaya çalıştım. Bu eserle sadece gerçekleri ortaya koymayı ve MHP`lilere ve ülkücülere ve Milliyetçi hareketi incelemek isteyen araştırmacılara ayrı bir hizmet yapmayı hedefledim. Hiç kimseyi kötülemek veya övmek gibi bir şeyi düşünmedim. Olanları ve ortada duranları yazdım. Çoğu kimse tarafından bilinmeyen bir kısım konuları ise zamanı geldiği için anlattım ve yazdım. Fakat bir kısım konular, hala daha gizliliğini korumak zorunda olduğu için bu eserde yer almamıştır.

Gençler bu eseri iyi incelemeli ve gelecek için dersler çıkarmalıdır. Zaten bu kitabı en çok geleceğin mimarları olan gençler için yazdım.

1972 yılında Erzurum, Atatürk Üniversitesi İşletme Fakültesinden mezun oldu. 1972-1977 yılları arasında Etibank Genel Müdürlüğü, Etibank Küre Bakır İşletmeleri ve Keban Kurşun İşletmelerinde görev yaptı. 1977-1979 yılları arasında Ticaret Bakanlığı Teşkilatlandırma Genel Müdür yardımcılığında bulundu. Daha sonra Çelik-İş A.Ş. Genel Müdürlüğü yaptı. Bilahare ticari hayata atıldı. 1987 yılında Yeni Düşünce Gazetesi’ni satın aldı. İşletmeci ve gazeteci olan Rıza Müftüoğlu;

1978 yılında Ümid-Bir (Ülkücü Maliyeci ve İktisatçılar Derneği) Genel Başkan yardımcısı ve bilahare de Genel Başkanı oldu. 12 Eylül 1980 ihtilalinden sonra MHP ve Ülkücü Kuruluşlar Davasın’da yargılandı. Yirmiyedi ay Mamak Askeri Cezaevinde tutuklu kaldı ve sonra da beraat etti.1983 sonrası Başbuğun yakın çalışma arkadaşları arasında yer aldı. MÇP ve MHP Genel Başkan Yardımcılığı görevlerini yürüttü. Türkiye Büyük Millet Meclisi’nde, 19. dönemde Milliyetçi Hareket Partisi’ni Erzurum Milletvekili olarak temsil etti.

TBMM 19. Dönem Meclis Faaliyetleri I, TBMM 19.Dönem Meclis Faaliyetleri II, Siyasette Yeni Boyut Milliyetçilik, Küreselleşme ve Türkiye, Ekonomik Milliyetçilik (Ekonomik Turancılık), Copların Askerleri, Kur’an Devrimi Üzerine Bir İnceleme (Müşterek) adlı eserleri ve çok sayıda makale ve yorumları mevcuttur.

Milliyetçi Hareketin Türk-İslam ülküsü, zaman oldu “ İslamcı olundu” diyerek kopmalar meydana getirdi, zaman oldu “Kemalist ve laik çevrelere yaranılmak isteniyor” diye ayrılmalar getirdi. Bütün bu kopmaları bu eserde bulacaksınız.

“Yeşil kuşak projesi” ve “ülkücü mafya”nın MHP’de nasıl gedikler açtığını,

Türk Birliğinin kurulması yanında İslam Birliği için yapılan çalışmaları,

MHP’nin 1991-95 yılları arasında Türkiye Büyük Millet Meclisinde yürüttüğü politikaları,

MHP-DYP, MHP-ANAP ittifak çalışmalarının bütün yönlerini ve bu konudaki bilinmeyenleri,

Milliyetçi Hareketin özellikle bir dönemdeki mücadelesi bu eserde bütün yönleriyle ortaya konmaktadır.

Rıza Müftüoğlu’nun yazdığı “Derin Sayfalarıyla Milliyetçi Hareket” adlı, MHP’nin bir dönem ağırlıklı tarihini içeren ve bir başucu kitabı özelliğindeki bu eser, sadece Ülkücülere ve Milliyetçilere değil siyasetle ve ülke meseleleriyle ilgilenen herkese hitap eden bir özellik taşımaktadır.

ORDU İLE İLİŞKİLERDE YENİ DÖNEM

BAŞBUĞ KİNDAR MIYDI?

SİYASETTE 30.YIL KUTLAMALARI NASIL GERÇEKLEŞTİ?

BAŞBUĞ’UN ARAMIZDAN AYRILIŞINDA SUİKAST ENDİŞESİ

BAŞBUĞ’A SEÇİLEN İLK MEZAR YERİ NERESİYDİ?