UNUTULAN SOYKIRIM ANADOLU`DA YUNAN MEZALİMİ (2)
Mustafa Mete İSLÂMOĞLU
YAZIYOR..
(2)
UNUTULAN SOYKIRIM
ANADOLU`DA YUNAN MEZALİMİ
İZMİRİN İŞGAL YILLARI ÖNCESİ
BAŞLARKEN:Osmanlı İmparatorluğu çöktükten sonra İzmir Yunanistan ile İtalya arasında dâva konusu olmuştu. Müttefikler bu şehri her iki tarafa da vadetmişlerdi. Bununla beraber İtalya; 26 Nisan 1915 tarihli Londra sözleşmesinin 9. bendi gereğince Anadolu`da kendisine vadedilen hissenin büyük ölçüde genişletilmesine ait olmak üzere Akdeniz havalisinde ``Antalya Vilâyetine âdil bir hissenin verilmesi´´ hususundaki isteklerini 1917 yılında kabul ettirmişti.
Venizelos ise 2 Kasım 1918 tarihinde Anadolu`nun batı kısmının (Makri`den Erdek`e kadar 812 000 Rum nüfusu ile birlikte!) Yunanistan`a terkini, hattâ uğrunda Müttefiklerin mücadele ettikleri prensipler adına istiyordu. Aynı isteği 30 Aralık 1918 tarihli ``Sulh Kongresi huzurunda Yunanistan´´ adlı memorandumunda ve ayrıca da şifahî olarak 3-4 Şubat 1919 tarihlerinde ``Onlar Şûrası´´ huzurunda tekrar etti; bu Şûrada kendisinin üzerinde hak iddia ettiği bölgede 1132 000 Buna karşılık yalnız 943 000 Müslüman bulunduğunu ileri sürdü: ``Bir iki yıl zarfında iki taraflı ve gönüllü göçmenler dolayısıyla Rum unsurları yığılmış bulunduğunu´´ iddia etmekte idi. İngiltere ve Fransa, Yunanistan`a etrafındaki ayrılmaz topraklarla birlikte İzmir ve Ayvalık limanlarını ilhak izni vermeye hazırdılar. (2) Amerika ise Ege kıyılarının Anadolu`dan ayrılmasına razı değildi. Amerikan Delegasyonu, Yunan hükümetinin Türk nüfusla ilgili olarak verdiği sayıyı kabul edilir bulmamıştı. Ayrıca ekonomik açıdan bakıldığında Küçük Asya`nın batısındaki kıyı şehirlerinin orta Anadolu`dan ayrılması insafsızca bir tavır olacak ve Türk İmparatorluğu kendisini denize bağlayan doğal çıkışlardan kopacaktı.
Komisyondaki Amerika delegelerinin bu görüşü İngiltere ve Fransa tarafında rahatsızlık yarattı. Daha sonra Onlar Konseyinden bağımsız olarak başlayan İngiliz-Amerikan müzakereleri sonucu Başkan Wilson kendi delegelerinin görüşlerini dikkate almaksızın Yunan isteklerine razı olmuştur. Wilson`un bu kararına, İtalya`ya karşı duyulan antisempati ve konferanstaki devletler arasında ortaya çıkacak bloklaşmanın vereceği zararın dikkate alınması tetkik için kurulan komisyon, 30 Martta İzmir bölgesinin Yunanistan`a verilmesini teklif etti.
Komisyonun bu kararı vermesi Yunan isteklerine karşı çıkanların seslerini kesmeye yetmemiş, tam tersine daha da yükseltmiştir. Nitekim İstanbul`daki İngiliz Yüksek Komiseri Arthur Galthorpe 3 Nisan 1919`da ``Hallen imparatorluğunun Ege Denizinin doğu sahiline kadar uzanamayacağını ciddi bir şekilde ümit ediyorum. Zira böyle bir hareket, taraflarına saadet ve refah değil tam tersini getirir´´ (5) diyerek uyarıda bulunmuştur. Sonuçta, bu tepkiler de konferanstaki gidişatı engellemeyecek İngiltere Başkanı Lloyd George, Amerika başkanı Wilson ve Fransız George Clemenceau, şahsi hislerini etkisine kapılmışlar ve çok elim sonuçları olan, Yunanlılara işgal hakkı kararını vermişlerdir.
DEVAMI 3. BÖLÜMDE
|
